Thursday, January 17, 2008

More often than not, whenever I dream of that arts school, it is a sure sign that I am regaining my confidence as an artist. In reality, my experience in teaching in that school was a turning point in my career. If I had been more sensible in the choice of company, more mature in confrontations with fellow faculty and craftier in the decisions I've made regarding my rights as a teacher, perhaps I could have extended my stay, and perhaps I would still be there. But then again, is that the life I want? As I recall the dream I remember seeing Nancy, whom I haven't seen or conversed with for three or four years. We were dropped off at the foot of the hill. I didn't recognize the surroundings, it seemed so different the last time I was there. The upclimb route now had paved concrete steps. She was introducing me to her boyfriend, a fellow teacher whose face and name I couldn't recall. There was a large steel frame that we had to go under, and we had to wait for the next bus to pick us up. Nancy and friend transformed into another couple, and they told me they had to go. They did not even bother to ask if I wanted to take the ride with them. Oh well. Then I suddenly realized I was wearing my son's uniform at school and I was even carrying his knapsack.

Alarmed, I could not do anything about it. There was the president talking with the other students. She looked bigger than her original size, sported a bouffant 60s hairdo, had a lot more makeup, and was wearing a terno. She looked Imeldific. And I think I said something nasty, something about her being a lousy head of state. A woman approached me and got me into this debate about the books youths should read. I said I couldn't care less about the bestsellers on those shelves, as they aren't any good. They wouldn't last. Miffed, she asked me, "And what do you think will last?" And I couldn't recall exactly what I have said, but it seemed to please and impress her and she stopped the inquisition.

And then I noticed some smoke within the vicinity. Fire! I was staring at the rooftops, it looked familiar, and I realize it is my sister in law's Marikina home. And my son was in that house. And my nephew was taking him out, rescuing him.

So far the narrative involves a school, meeting the president, wearing my son's uniform and witnessing a rescue. What does this all mean? I have no answer. It's five thirty am and I have to go.

II.

Sa loob ng panaginip na ito, alam kong may isang germinal na ideya ng isang akda.
Kaya ko rin ito sinusulat ngayon (actually, ineedit) ay dahil na rin sa pinaplano ko na rin itong palawigin pa sa isang mas mahabang sulatin. Hindi pa talaga tungkol sa arts school na iyon, kung hindi pa sa kung paano ako nahubog noon. Hihingin ko muna siguro mula sa Aliww ang mga manuskrito kong ukol dito. May kaunting pagsisisi ako na ibinigay ko nang lahat ang mga burador ko doon. Paano kung ibasura? Paano kung itapon? Bagamat alam ko namang propesyunal ang paghawak ng materyal, hindi ko maipigilan ang alinlangan ko tungkol dito. Bakit? Oktubre 2007 ko pa idinonate ang mga manuskrito. Enero 2008 na. Wala pa akong natatanggap na imbentaryo man lang ng mga nasubmit ko.

Anyway, ang manuskritong tinutukoy ko ukol sa arts school na iyon ay nakalagak na sa isang makinilyadong journal na binuo ko doon nang araw araw (umaga-umaga) kong sinusulat ang mga naiisip ko. At that time, gumawa ako ng kontrata sa sarili na makatatapos ako ng nobela sa loob ng isang taon. Pinapirma ko pa ang nanay ko't tatay bilang mga saksi. At sa kasamaang palad, hindi ko na rin makita ang kontrata, na sa kadramahan ko'y naisipan ko pang pirmahan ng sarili kong dugo. (Talagang kagagahan.)

Interpretasyon ni Rollie, talagang buhay ko na ang pagsusulat. Kasi, bakit daw nasa panaginip na iyon ang head of state? My highest aspiration is to be a writer, sabi niya. Well, matagal ko nang alam 'yun. Pero dahil daw nakita ko 'yung apoy, at ang aking anak, pahiwatig iyon na mahalaga ang pagbabalanse sa pagsusulat at buhay pamilya. Sa sinabi niyang iyon, tumigil muna ang sasakyan, nawala muna lahat ng aking mga katabi at kasabayan sa biyahe pauwi ng Lipa. Ako na lang muna ang naiwan, at napatda sa aking "pagkapabaya" bilang ina. Noong week-end na pumunta kami sa Batangas, nag-away ang aking mag-ama. Nagrereact ang aking asawa sa pasa na nakita niya sa braso ni Amado -- "saan nanggaling 'yan?" -- 'yung tipo bang bumukas muli ang portal ng kabataan niya at naalala niya ang mga suntukan sa mga bullies sa Don Bosco. Talagang nakakatakot magpalaki ng anak, mahal na mahal mo ang bata, at walang kamukat mukat, nauulit sa kanya ang tapyas ng mga karanasan mo sa iyong kabataan. Ewan ko ba kung bakit ang mga hindi pa kanais nais na karanasan ang nauulit. Na para bang wala ka talagang kontrol maging sa kinabukasan ng pinakamumutya mo, dahil anak mo. To make it short, nanumbalik ang violent tendencies ng bata at ang tatay ang pinagdiskitahan. Pinagsusuntok. Hindi naman daw niya pinatulan. Pero noong popormahan na niya, natakot. Natulog muna ang bata sa bahay ng lola niya, pinayuhan ng tiyo niya, ang bunso kong kapatid na si Manolo.

Hay. Salamat naman at may kapatid akong kagaya ni Manolo na pakikinggan ng bata. Natutuwa ako dahil genuine 'yung concern niya sa aking anak. Pinagsabihan, inamo. Nakinig ang musmos. Wala ako ng mangyari ang igting at katapusan ng away. Ngayon, narito na uli ang bata sa bahay. Katabi pa nga ng tatay niya sa pagtulog. Parang walang nangyari.

1 comment:

cecile said...

siyempre aliw basahin dahil kakasulat ko lang sa kaibigan ko na pinag-interpret ko ng dream ko(na sa bundok din ang setting) at sabi ko pa sa kanya na yung alma mater na yun ang nag-steer ng course ng buhay ko.
ito pati ang sinulat niyo na hindi ako namimilipit sa aking pag-basa ng tagalog. ang panaginip niyo pati ay kasing-tulad din ng mga panaginip ko na nagmo-morph sa ibang tao o lugar.